still ill

Summer on the Jukebox

Η πόλη σβήνει,σαν όνειρο την αυγή,στις μικρές σύρτεις διαγράφεται τώρα το αδιέξοδο. Μια αίσθηση τέλους την ώρα της αμφιλύκης,το κυπαρισσί χρώμα του νερού βάφει αυτό το στιγμιότυπο που δεν θα θαυμάσουμε ποτέ σε ιλουστρασιόν τουριστικούς οδηγούς.
Ξαφνικό μπουρίνι τ'απόγευμα,αδειάζει βιαστικά η πλαζ,εικόνα εγκατάλειψης,μ' άφησες σαν πόλη τουρκεμένη,έχουμε ήδη φύγει και δεν ακούμε το τραγούδι της έρημης παραλίας.Όμορφα μυρίζει το χώμα μετά τη βροχή,μόνο τη στιγμή μην αφήνεις αμνημόνευτη να χαθεί.Φύλαξε την κάπου,να την στερεώσεις.Μα τι να το κάνω το χαρτί και τ' άψυχο το σώμα,που συ έχεις φύγει μακριά και γω πονώ ακόμα.
Τα τραγούδια ξέρουν να πληγώνουν.Και να μας γιατρεύουν όμως ξανά.
Φωτεινή,μελωδική,ενίοτε μελαγχολική, pop και ύστερα το 'Cool Summer' του Bob Lind,το 'Θέρος' του Coti K,η φωνή της Ρένας Κουμιώτη,οι όλκιμες νότες στο κλαρίνο του Αριστόπουλου,για το τέλος ένα τραγούδι που λατρεύω,ένα τραγούδι για την Ελπίδα,μια λεπτή κοπέλα,έτσι όπως ακριβώς μας κάνουν το λάμδα και το γιώτα του ονόματός της να φανταζόμαστε,το soundtrack που επιλέγουμε κάνει διαφορετικά τα καλοκαίρια μας.
Ας είναι και έτσι,μου λες.Το ξημέρωμα θα μας βρίσκει το ίδιο αμήχανους.
Τότε μόνο ακούγεται μια ψαλμωδία:
Βγήκε τ' άστρο της αυγής
στο παράθυρο της γης
Βοσπορίτισσα κοιμάσαι
να ξεχνάς,να μη θυμάσαι

Γι' αυτά τα μάτια,καίει το καντήλι
λες κι είναι ελπίδα που 'χει ανατείλει
γι' αυτό το σώμα,τ άσπιλο σώμα
μέχρι και ο θάνατος πεθαίνει ακόμα...
Το αλκοόλ θα με βοηθήσει να αγνοήσω την κρύα σιωπή που απλώνεται ανάμεσα στους στίχους,τα ένδοξα αυτά ερείπια ανέκκλητων διαπιστώσεων.Ούζο 'Πιτσιλαδή' και 'Kaiser',χιλιοστόλιτρα ευφορίας σε αδιάφορες ημέρες,διαθέσεις που λυγίζουν από εύπλαστες αλήθειες,μα ποιος με πόνο θα μιλήσει για όλα αυτά;
Επίμονο τερέτισμα,δαιμόνιο μεσημβρινό,ο αέρας μέσα από τα φύλλα της συκαμινιάς,τα γέλια των φίλων,"ακόμα δεν ετοιμάστηκες;",ακούγεται χαρούμενη η φωνή από έξω,"ακόμα δεν κουράστηκες;",δεν ακούγεται η φωνή από μέσα,ο ιδρώτας κυλάει στο αλμυρισμένο κορμί και ο χρόνος το ίδιο.Κυλάει μέσα σε ένα όνειρο καλοκαιρινής ημέρας για να το οδηγήσει ξανά στο τέλος του.

posted by still ill @ 11:01 AM 4 Comments

Η λάθος ημερομηνία

Το Σάββατο ήμουν προσκεκλημένος σε γάμο.'Ηταν ένα ευχάριστο διάλειμμα από τη ράθυμη αναμονή των διακοπών και η παρουσία αγαπημένων προσώπων υπήρξε ευεργετικό αντίβαρο για την αρνητική επίδραση που ασκούν πάνω μου παρόμοιες τελετές.
Ένα ηδύποτο ρουμπινί ήταν ό,τι έπρεπε για να ξεκινήσει το δύσκολο βράδυ,καθώς οι φορτωμένες με κάλπικο ενδιαφέρον ευχές των αυχμηρών προς τους εναπομείναντες μπεκιάρηδες,έκαναν κάθε φορά τις συνομήλικες και ανύπαντρες φίλες μου να αρπάζονται από μένα για να κρατηθούν σαν να είχαν δεχθεί ένα ξαφνικό χτύπημα.Αισθανόμουν στα γυμνά τους μπράτσα τις φλέβες να χτυπούν με δύναμη κάτω από το στιλπνό δέρμα,ακολουθώντας τους βίαιους παλμούς της καρδιάς τους και τις κοφτές ανάσες.
Σκεφτόμουν αυτή την παρέα που κάποτε θεωρούσε επαχθή δοκιμασία την επαφή με την πεζή πραγματικότητα,που αναλωνόταν σε ασκήσεις ύφους,ξεπατικωμένων από βιβλία ή ταινίες,ολοένα να λιγοστεύει,διατηρώντας μονάχα αμείωτη την πίστη της στο αλκοόλ.Ήμουν ήδη ζαλισμένος όταν άκουσα από ορισμένους συνδαιτυμόνες να μιλάνε για τους ευχάριστους οιωνούς που έκρυβε η σημερινή ημερομηνία,σύμφωνα με την αριθμολογία,τις κινήσεις των πλανητών και τον ζωδιακό κύκλο.Μισογέλασα σαρκαστικά τσιτάροντας Αντόρνο :"Τα ζώδια είναι η μεταφυσική των νηπίων",φροντίζοντας παράλληλα να αποκρύψω τεχνηέντως την δική μου επιστροφή στη νηπιακή ηλικία πριν λίγα χρόνια,όταν έναντι αδρής αμοιβής αποτάθηκα σε μέντιουμ ζητώντας συμβουλές για το μέλλον των Αιγόκερων με ωροσκόπο Σκορπιό.Φαιδρή κατάντια.
Άκουγα τώρα ότι η 07/07/07 ήταν μια σωστή επιλογή ημερομηνίας για γάμους για αυτό είχε σημειωθεί και αυξημένη τέλεση μυστηρίων.Υπολογίζονταν πως οι γαμήλιες τελετές ανέρχονταν σε κάποιες χιλιάδες,με την εκτίμηση ενός μέσου όρου καλεσμένων,αυτοί μπορούσαν να υπολογιστούν σε κάποια εκατομμύρια,οι ποσότητες οινοπνεύματος έφτανε κάποιους τόνους-ένα πλήθος στατιστικών στοιχείων που,διασκορπισμένα σε άχρηστες πληροφορίες,μας απομάκρυναν από το καθαυτό γεγονός -την ένωση των δύο σε ένα.
Έβλεπα τους νιόπαντρους και στο νου μου έφερνα διαρκώς ένα ρεφρέν των Cocorosie,ένα τρυφερό νανούρισμα για ενήλικες :"I 'll always be by your side".Καθώς το αλκοόλ κυλούσε ήρεμα επάνω στις λέξεις,άρχισα να νιώθω περισσότερο τον τόνο της γυναικείας φωνής.Αψύς και ταυτόχρονα απαλός,σαν την κάθε μία γουλιά,χωρίς όμως και την συνακόλουθη αναζήτηση της παραμυθίας μέσα σε αυτή.
Η αφοσίωση μπορεί να μην ψήλωσε ποτέ κανέναν,σίγουρα όμως τον βάθυνε.Ίσως κάπου να το έχω διαβάσει αυτό,δεν είμαι σίγουρος,μου άρεσε έτσι όπως ήρθε ακάλεστα να μου θυμίσει τον Χριστιανόπουλο:
"Αν δεν μπορείς να χτίσεις
μπορείς να σκάψεις
αν δεν μπορείς να γίνεις
μπορείς να είσαι".
Το πρώτο φως του ήλιου μάς βρήκε στους δρόμους,πρόθυμους να δοθούμε και ίσως λίγο σοφότερους.
Καθόμουν σήμερα,ήρεμος και ξεμέθυστος,άρα λιγότερο ευσυγκίνητος,και άκουγα τον Δεληβοριά να τραγουδάει για το καλοκαίρι που θα ΄ρθει.Και χωρίς να το καταλάβω χρυσαφένιοι δρόμοι μεταφέρθηκαν στο μπαλκόνι μου,μαζί και οι διαβάτες τους με τις θερινές τους οπτασίες.Αν βέβαια κάποιος θεωρούσε το πορτοκαλί πιο κατάλληλο χρώμα,δεν θα φέρναμε αντίρρηση,μόνο που θα διστάζαμε μη τυχόν και το θεωρήσουμε και εμείς χρώμα της παραφροσύνης όπως εκείνος ο ζωγράφος και κόβαμε το αυτί μας,ένα θέαμα καθόλου ευχάριστο,τουλάχιστον για το καλοκαίρι.
Μακάρι να ήμουν ο εξαιρετικός Χρίστος Παπαγεωργίου,ο οποίος μπορούσε να σε καθηλώσει αναλύοντας ένα αινιγματικά μετέωρο σολ του Σοπέν,για να σου πω με πιο χαρισματικό τρόπο πως αυτό το χτύπημα του Φοίβου στα πλήκτρα του πιάνου που βαθμιαία κλιμακώνει την ένταση του,ηχεί σαν τα αγχωμένα βήματα που ανεβαίνουν γρήγορα τις μισοσκότεινες κλίμακες των πολυκατοικιών κάποιο χειμωνιάτικο βράδυ,μέχρι να ανοίξει η πόρτα του διαμερίσματος και να κλείσει το ίδιο βιαστικά,φυλακίζοντας πίσω της τους αναστεναγμούς που κανείς δεν θα ακούσει.Για τη λάθος ημερομηνία,
για όλα εκείνα τα βράδυα που θα τους λείπει η αγάπη.


(στη Ν. που μου έστειλε το τραγούδι).

posted by still ill @ 10:22 PM 7 Comments